مقایسه پاسخ های عصب دندانی تحتانی به پالپ آماسی بعد از تزریق موضعی لیدوکائین به تنهایی یا به همراه مورفین در گربه

سابقه و هدف: بی حس نشدن کامل دندان هایی که پالپ آماسی دارند از مشکلاتی است که دندانپزشکان با آن مواجه هستند. هدف از این مطالعه تعیین پاسخ عصب تحتانی دندانی به اثر کمکی مورفین به لیدوکایین برای تکمیل بی حسی در این دندانها بود.مواد و روشها: در این مطالعه تجربی، 30 دندان کانین فک پایین در 15 گربه انتخاب و آماسی گردیدند. در مرحله بعد، پس از تراش استخوان فک پایین، الکترود های ثبات را بر روی عصب آلوئرلر تحتانی قرار داده و الکترود های محرک در حفره تهیه شده در دندان قرار گرفته، بوسیله دستگاه نوروگرام و با ایجاد تحریکات در ولتاژهای مختلف، پاسخ های عصبی ثبت گردیدند. در مواردی که لیدوکایین قادر به ایجاد بی حسی کامل نبود با اضافه نمودن مورفین مجدد، آزمایش تکرار شد. داده ها توسط آزمون آماری t بررسی شدند.یافته ها: در شرایط آماسی لیدوکایین و مورفین هر دو اثرات برجسته ای در بی حس نمودن داشتند. تاثیر هر دو بر الیاف C سریع تر و قوی تر و به یک میزان بود. تاثیر لیدوکایین بر روی الیاف A دلتا بیش از تاثیر مورفین بود. تزریق کمکی مورفین در مواردی که تزریق لیدوکایین باعث بلاک کامل نمی شد، باعث افزایش آستانه تحریک گروه اول و کاهش دامنه موج و سرعت گروه اول شد.نتیجه گیری: رسپتورهای مورفینوژنیک در پالپ های آماسی می توانند باعث مقاومت پالپ به بی حسی با لیدوکایین شوند که با تزریق کمکی مورفین می توان به بی حسی کامل رسید.